– Wszyscy byliśmy wówczas przyjaciółmi. Szkoda, że to się zmieniło. Mąż przez moment obserwował ją w milczeniu. Po chwili jego rysy znowu złagodniały i stały się mniej ostre. – Jesteś wymarzoną żoną dla polityka. Uniosła lekko brwi. – Jest pan pewien, panie prokuratorze okręgowy? Moje pochodzenie pozostawia wiele do życzenia. – Już nie. Przecież wyszłaś za mnie! A poza tym masz wszystko, co trzeba: klasę, styl, inteligencję... Postawiła brudne naczynia na tacy i zajęła się pozostałymi. Richard zapewne miał rację. Małżeństwo sprawiło, że otworzyły się przed nią drzwi najznamienitszych rodzin Nowego Orleanu. Nie potrzebowała ani dobrego pochodzenia, ani pieniędzy, żeby to osiągnąć. Po raz drugi tego wieczoru pomyślała o darach od losu. Niewątpliwie było za co dziękować. Miała kochającego męża, piękny dom i własną kawiarnię, ,,Uncommon Bean’’, którą uwielbiała, a także swoje witraże i mnóstwo pieniędzy. Wszystko, czego potrzebowała i co mogło dać jej szczęście. – Przepraszam, że wspomniałem Luke’a – odezwał się w końcu Richard. – Jakiś diabeł we mnie wstąpił, czy co. – Mieliśmy ciężką noc, to wszystko. Podszedł do żony i wziął z jej rąk puste filiżanki, a następnie stanowczym ruchem odstawił je z powrotem na stół. – Zostaw to. Przecież płacimy za sprzątanie. – Wiem, ale... – Żadne ale. – Wziął ją za rękę. – Chodź, mam coś dla ciebie. – O, tak! Znam cię – zaśmiała się. – To też. – Poprowadził Kate do mniejszego salonu, gdzie przy płonącym kominku czekały na nich dwie poduszki oraz butelka zmrożonego szampana i kryształowe kieliszki. Usiedli wygodnie przy ogniu, a Richard otworzył butelkę. – Pomyślałem, że powinniśmy wznieść toast tylko we dwoje – powiedział, podając jej spieniony płyn. Stuknęli się kieliszkami. – Za twoją prokuratorską kampanię – powiedziała Kate. – Nie, za nas – poprawił ją. – Tak, masz rację. Za nas. – Wypiła parę łyków. Przez chwilę rozmawiali o sylwestrowym wieczorze. Wymieniali uwagi na temat tego, co się działo, i przypominali sobie wygłupy bardziej podchmielonych gości. – Przy tobie czuję się lepszy, niż naprawdę jestem, Kate. – Richard nagle spoważniał. – Zawsze tak było. – Zdaje się, że wypiłeś więcej, niż myślałam. – Nieprawda. – Wziął kieliszek z jej ręki i postawił go obok. Następnie sięgnął po dłoń żony. – Wiem, jak ci jest ciężko z powodu... – chwilę się zawahał – bezpłodności. Pożegnaliśmy zły rok, tyle się wycierpiałaś... Łzy nagle napłynęły jej do oczu. – W porządku, Richardzie. Mam już tyle, że nie powinnam jeszcze... – Nie, to nie tak. Zresztą, to przecież moja wina. – Ależ skąd! Ja też jestem bezpłodna! – Nie, Kate. Masz tylko problemy z zajściem w ciążę. Ale przecież można by wyrównać niedobory hormonów i leczyć endometriozę. To ja jestem bezpłodny, strzelam ślepakami – rzekł z rozgoryczeniem. – Czy myślisz, że czuję się z tym dobrze? Nie jestem prawdziwym mężczyzną.