Hope spojrzała na Glorię lodowatym, pełnym determinacji wzrokiem. - Nie obawiaj się. Zrobię wszystko, żeby przestali. ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI Liz leżała na środku skotłowanego łóżka i patrzyła w sufit. W głowie miała zupełny zamęt. Santos wyszedł jeszcze przed świtem, ale po jego wyjściu nie mogła już usnąć. Być może właśnie teraz rozmawia z Glorią, patrzy jej w oczy. Wspomina i na nowo zaczyna jej pragnąć. Jęknęła i przykryła twarz poduszką, przeklinając własne wątpliwości, zdradzieckie myśli. Próbowała przekonać samą siebie, że to niemożliwe, by Santos zatęsknił do Glorii. Nienawidził jej, sam o tym mówił. Wciągnęła głęboko powietrze. Poduszka pachniała jeszcze jego skórą. Mocniej wtuliła w nią twarz. Boże, tak bardzo go kochała. Bez wzajemności. Jęknęła ponownie i usiadła z poduszką w ramionach. Lubił ją, bardzo lubił. Powiedział jej to nawet. Dobrze czuł się w jej towarzystwie, dobrze im było razem w łóżku. Ale nie chciał się wiązać ani składać żadnych obietnic. Stawiał sprawę uczciwie, lecz tym samym odgradzał się od niej, wznosił wokół siebie mur. Nie chciał dzielić się swoimi uczuciami, nadziejami i marzeniami. To wina Glorii, myślała Liz. Dawna przyjaciółka ją pozbawiła przyszłości, a Santosa zdolności kochania, ufności, wiary w miłość. Ukradła jego serce, znieczuliła je i zamroziła. Byli kochankami od dwóch miesięcy. To ona zrobiła pierwszy krok. Tak bardzo go pragnęła, że nie potrafiła już dłużej czekać. Zdawało się jej, że czeka na Santosa od niepamiętnych czasów, że kocha go od zawsze. Mówiła sobie, że nie wolno go naciskać ani przynaglać. Że Santos z czasem zrozumie, jak dobrze jest im razem i jak bardzo do siebie pasują. I zrozumiałby, gdyby wcześniej Gloria nie skradła jego serca. Powróciła myślami do sceny, która rozegrała się dwie godziny wcześniej. Usiłowała przypomnieć sobie każde wypowiedziane słowo, każdą zmianę w wyrazie jego twarzy. W środku nocy zadzwonił telefon. Nie słyszała dzwonka i dopiero po jakimś czasie zdała sobie sprawę, że jest w łóżku sama. Kiedy otworzyła oczy, Santos pospiesznie wciągał dżinsy. Miał napięte rysy, był wyraźnie zły. Ogarnęły ją niedobre przeczucia. - Co się stało? - spytała. Spojrzał na nią i szybko odwrócił wzrok. - Muszę jechać. - Przysiadł na brzegu łóżka i zaczął wzuwać buty. - Znaleźli kolejną ofiarę. Usiadła, odgarniając włosy z oczu. - Śnieżynka? - Tak. - Jezu - szepnęła, głaszcząc go po udzie. Santos otworzył usta, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale rozmyślił się, wstał i założył kaburę. - Zrobię ci kawę - zaproponowała. - Nie mam czasu. - Pochylił się i pocałował ją szybko. - Postaraj się zasnąć. - Wrócisz? - zapytała, moszcząc się na powrót w łóżku. Pokręcił głową. - Wpadnę później do restauracji. - Gdzie... gdzie tym razem zostawił ciało? Zawahał się przez moment, jakby nie miał ochoty odpowiedzieć. Liz dojrzała znajomy błysk w jego oczach i zrozumiała wówczas, że nadal myśli o Glorii. Na wspomnienie tamtej sceny wyskoczyła z łóżka. Musi się czymś zająć, inaczej zwariuje. Co prawda zwykle to Darryl, jej barman, otwierał rano restaurację, ale postanowiła, nie czekając na niego, pojechać do Dzielnicy. Posprzątać, ułożyć nowe menu, zrobić cokolwiek, byle tylko nie dręczyć się głupimi myślami. Santos zajrzy do niej później. Wystarczy, żeby spojrzała mu w oczy, i zapomni o swoich strachach. Wszystko będzie dobrze. Na pewno. Już trochę spokojniejsza, weszła pod prysznic. Santos dotarł do Ogrodu ziemskich rozkoszy dopiero około trzeciej. Liz zaczynała już powątpiewać, czy w ogóle się pokaże. Przez cały dzień zadręczała się pytaniami bez odpowiedzi, na niczym nie mogła się skupić. - Witaj! - Znienacka zaszedł ją od tyłu i objął wpół. - Stęskniłem się za tobą. - Naprawdę? - zapytała, obracając się w jego ramionach. - Nie mówiłbym tak, gdyby było inaczej. - Jasne, że nie. Facet z zasadami nie kłamie. - O co chodzi, Liz? - Zmarszczył brwi, spostrzegłszy, że jest spięta i zdenerwowana. - O nic. - Wzruszyła obojętnie ramionami. - Cieszę się, że znalazłeś dla mnie chwilę czasu w nawale pracy. Santos zmrużył oczy. - Żebyś wiedziała. Prowadzę sprawę, wiesz, co to znaczy. - Ale ta sprawa jest wyjątkowa, prawda? - spytała cierpko. Pożałowała własnych słów, ledwie je wypowiedziała. Zachowywała się jak płaczliwa, zazdrosna kochanka. Obrzydliwość. Nie jest przecież taka, a i Santos nie szuka takiej kobiety. Potrzebuje swobody, przestrzeni... - Posłuchaj, Liz... - Przeczesał włosy zmęczonym gestem. - Mam za sobą nieprzespaną noc. Jestem skonany, głodny i mam dość wszystkiego. Przestań dąsać się jak małe dziecko i mów, o co chodzi. - Widziałeś się z nią, prawda? - Jeśli pytasz o Glorię, to widziałem wyniosłą królową St. Charles i nieszczególnie przypadł mi do gustu jej sposób bycia. - Naprawdę? Chciałam powiedzieć, że... - zamilkła. Czuła się jak kompletna idiotka. Sama nie wiedziała, co chciała powiedzieć. Santos ujął jej twarz w dłonie. - Daj spokój, proszę. Jest jak jest, i niech tak zostanie. Nie wracajmy do przeszłości. - Bardzo bym chciała, Santos, ale nie potrafię - odparła drżącym głosem. - Pamiętam... co było między wami. I wiem, jaka ona jest. Egoistka, cały świat kręci się wokół niej. Nie zastanawiałaby się ani chwili, gdyby... Boże, może nie powinnam tego mówić, ale... aleja tak strasznie jej nienawidzę. Zniszczyła moją przyszłość. Gdyby nie ona, kto wie, kim byłabym teraz. - Masz przecież restaurację, dużo osiągnęłaś. - Spojrzał na nią uważnie. - Nie lubisz swojej pracy? Liz przez chwilę szukała właściwych słów.