- Czy ja ciebie o coś prosiłem? Zmuszałem doganiać ambasadę, wiązać się z łożniakami, jechać do Arlissu i przeprowadzać obrzęd? Ty sama podjęłaś decyzję, a teraz okazujesz mi jakieś dziwne pretensje! - Dziwne?! Mam nadzieję, u ciebie nie ma jeszcze jednego Strażnika? - Nie ma, a co? - Chcę być pewna, że jeżeli teraz ciebie zabiją, to więcej nigdy cię nie zobaczę! Teraz wrzeszczeliśmy na siebie jak przyjaciel na przyjaciela wyjątkowo od nadmiaru uczuć, zapomniawszy o wampirzycy. Pierwszy raz widziałam Lena tak wściekłego, nawet zbladł od oburzenia: - I to twoja wdzięczność?! - Co?! Jeszcze powinnam ci podziękować?! - Wyobraź sobie! - Przepraszam, ale tu moja wyobraźnia jest bezsilna! - Jak śmiesz mi zarzucać takie rzeczy – po tym, co dla ciebie zrobiłem?! - Co ze mną zrobił! I kiedy tylko zdążyłeś, nikczemny krwiopijco?! - Jestem krwiopijcą?! Ach ty bezwstydna, parszywa wiedźmo! Gdybym tylko wiedział! - Gdybym tylko wiedziała! W tym samym momencie obok nas zabrzmiał głośny, histeryczny pisk, dającej o sobie przypomnieć Lereeny, tak że “parszywa wiedźma” i “nikczemny krwiopijca” zgodnie przemilczeli i zwrócili się do Orsany. Najemniczka, przekonawszy się, że zawładnęła ogólną uwagą, w tej samej sekundzie przymknęła usta, wykaszlała się i rzeczowo stwierdziła: - Uspokoiliście się? Pogódźcie się i zacznijcie myśleć jak mamy się stąd wydostać! Oprzytomnieliśmy i zawstydziliśmy się, lecz nie zaczęliśmy z fa¬łszywymi uśmiechami ściskać sobie ręce, a od razu przeszliśmy do skomplikowanej umysłowej procedury. - Wyjście jest tylko jedno - przez drzwi! - zorientowałam się natychmiast. Orsana, najwidoczniej dawno to zauważyła, dlatego że gniewnie zaczęła krzyczeć w odpowiedzi: - Nie możemy wyjść spod ołtarza póki ona cały czas wrzeszczy, a w powietrzu lata to świństwo! - Więc pójdziemy do drzwi razem z nim! – zdecydowanie powiedział Len, uderzając Rolara w bok i spojrzeniem wskazując mu na spód marmurowej płyty. -- Gotowy? - Dawaj! Wampiry naprężyły się i uniosły płytę. Jeden koniec zadarł się wyżej niż drugi i Lereena zleciała z ołtarza, pokręciła się po sufitem, przypominając ogromnego nietoperza z kruchym bladym ciałem i półprzezroczystymi skrzydłami. Nie mogła wylecieć przez dziurę w kopule, a uczepić się za jej skraj i przecisnąć się między nim, się nie domyśliła. Pisk nie cichł, płyta odczuwalnie wibrowała. Wampiry jakoś wyrównali jej położenie, i na zgiętych kończynach podreptaliśmy do drzwi, jak cztery gnomy pod jedną tarczą. Korzyści ze mnie i Orsany prawie nie było, ale bardzo się starałyśmy. - Jak je otworzymy?! - zaczęła krzyczeć Orsana, kiedy do drzwi pozostało najwyżej pięć kroków. – Tam jest pierścień z tarana, a drzwi otwierają się na zewnątrz! - To mój problem! - wrzasnęłam w odpowiedzi, uwalniając ręce potrzebne do rzucenia zaklęcia. -- Nie zatrzymujcie się, wyobraźcie sobie, że ich nie ma! Daliśmy nurka w drzwi, jak w wodospad i przemknęliśmy przez nią na wylot, razem z taranem. Jak się okazało, przy wyjściu czekał na nas doradca z niewielkim oddziałem łożniaków. Nie zdążyli radośnie machnąć mieczami, jak nieuprzejmie przelecieliśmy obok, a w ślad za nami wyleciała upiorna Władczyni. Nie zmieszawszy się, łożniaki połączyli przyjemność z pożytecznym: rzucili się za nami w pogoń, jednocześnie uciekając od Lereeny. Para małodusznych łożniaków próbowało zamienić nas w świątyni, ale drzwi znowu powróciły do swojej dawnej formy i w rezultacie rozbili sobie czoła. W odróżnieniu od nich, wcale nie zamierzaliśmy się ratować ucieczką i gwałtownie zatrzymując się spotkaliśmy się z wrogami twarzą w twarz. Rzucona w cel przez wampiry płyta była dla niektórych nagrobną, pozostali musieli raptownie hamować i cofnąć się do tyłu. Lereena nadleciała za ich plecami, drasnęła pazurami i poszybowała ku niebu, nie przestając krzyczeć. Zabić nikogo nie zabiła, ale odciągnęła, więc nie zamierzaliśmy z tego nie skorzystać, zabijając pięciu na miejscu. Doradca, zaraza jedna, cofnął się i wtopił się w tłum, ale Len z Rolarem od razu zaczęli biec za tropem. Razem z najemniczką nie zostałyśmy bez pracy: na mnie od razy zamachnęli się trzej łożniacy, ale tylko jeden zdążył dobiec nadziawszy się w końcu na miecz Orsany. Lereena powiewała nad placem, jak prześcieradło które zerwało się z sznurka, nie pomagając swoim, a siejąc panikę w szeregach przeciwnika, uniemożliwiając łożniakom uświadomić sobie swoją przewagę liczebną i wymyślenia jakiegoś lepszego planu. Prawdziwe wampiry, widocznie, często spotykały się z atakami histerii swoich “przepięknych” kobiet i prawie nie zwracały na to uwagi, tylko kulili się, kiedy przelatywała tuż nad samą ziemią, piskiem rozszarpując jakiegoś nieroztropnego wojownika. Zostawione przez nią szkody powodowały, że bitwa na nowo się rozkręcała. Kontynuowałam częstować wszystkich chętnych bojowymi pu¬lsarami, i po upływie kilka minut moją rezerwa sięgnęła do dna - po raz pierwszy przez ostatnie dwa tygodnie. Nie miałam czasu szukać energetycznego źródła, więc musiałam wziąć miecz. W przez głowę śmignęła mi podła myśl, że lepiej rzucić nim w łożniaków i upaść na ziemię udając trupa, ale zamiast tego przylgnęłam do pleców Orsany, gdzie chroniłyśmy się nawzajem. Parę uderzeń udało mi się zablokować, następnie Najemniczka wykonała półobrót i drasnęła mojego przeciwnika samym koniuszkiem miecza, za to w poprzek gardła. Wrogowie ponieśli ogromne straty. Elitarny dogewski oddział i winnescy żołnierze straży granicznej, zahartowani częstymi potyczkami ze skorymi do bójki stepownikami, drogo sprzedawali swoje życia – dwa - trzy za jedne. Ale niestety za wszystkich stron placu przybywało „kupców”, po cichutku biorąc górę. W tym samym momencie na niebie pojawił się czarny punkt. Szybko nabierał kształtu i rozmiaru smoka, raczej smoczycy. Gereda zrobiła krąg nad placem, szukając odpowiedniego miejsca i usiadła na dachu świątyni. W zamyśleniu popatrzyła w dół, jak ogromna skołtuniona wrona toczyła się po ziemi, (chodzi o to, że wojownicy przypominali hmm.. zmokłą nastroszoną wronę, o ile dobrze zrozumiałam autorkę – przyp. red) a następnie głęboko wciągnęła powietrze i dmuchnęła płomieniem w sam środek starcia, gdzie akurat bił się w nierównej walce Len, parę dogewskich wampirów i dobry tuzin niezbyt przyjaznych łożniaków. Zaczęłam krzyczeć bodaj czy nie głośniej od Lereeny, ale kiedy płomień znikł, w czarnym wypalonym kole stało kilka zażenowanych wampirów, których buty i kolczugi malowniczo dymiły. Władca powitalnie oddał honory Geredzie mieczem, i wampiry znów rzuciły się do walki. Mój krzyk poszedł mi na rękę - smoczyca zauważyła mnie z Orsaną i celnie plunęła ogniem w skradających się do nas łożniaków. Złocisto - purpurowy strumień rozprysnął się na ziemi, przeciwnicy zginęli w odbitym słupie ognia i więcej się nie pojawili. Uderzył w nas żar, ale nie stopił się nawet jeden włos. Lewark chwalił się, że smoki potrafią wytworzyć trzydzieści sześć rodzajów płomienia, od iluzji do płomiennego skrzepu, wybiórczo spopielającego rycerza w caluteńkiej zbroi i na odwrót. Po żarze przyszedł czas na pot - w tak rzeczywistej demonstracji brałam udział pierwszy raz i przyjemności z tego, jak to powiedzieć, nie miałam żadnej. Zwłaszcza, kiedy spojrzałam na miecz Orsany, wysmarowany krwią łożniaków i dymiący się do samej rękojeści. Gdzieniegdzie na przyjaciółce gniła kurtka. Jeszcze dwa - trzy takie same efektywne splunięcia - i łożniacy ginęli! Porzuciwszy miecze, rzucili się we wszystkie strony byle dalej. Nie goniliśmy za nimi, najwyżej do końca placu – za bardzo się zmęczyliśmy i nie ryzykowaliśmy wbiegać do nieznanego lasu. Lereena nadal piszczała, robiąc okręgi wokół świątyni. Podczas nieobecności innych dźwięków jej wycie wbijało się w uszy z potrójną siłą. Smoczyca pozwoliła jej zrobić jeszcze trzy okrążenia, a następnie złapała ją zębami jak pies przelatującego obok wróbla i wampirzyca zginęła w jej paszczy. Na zewnątrz zostały tylko skrzydła. Trochę podrygując zwisały z jej paszczy i powoli zaczęły ginąć we wnętrzu pyska Geredy . Gereda poczekała parę minut i obrzydliwie splunęła Władczynią na łączkę przed świątynią. Lereena poruszyła się, z trudem uniosła się na łokciach i tępo popatrzyła się na zawaloną przez trupy plac. W ciszy, która nastąpiła, Len jako pierwszy uniósł nad głową miecz i obie armie zwycięzców triumfująco i bez sensu zaczęły krzyczeć, a potem rzucili się bratać, nie patrząc, gdzie są ludzie, a gdzie wampiry. ROZDZIAŁ 9 Rano cały Arliss śmierdział padliną. Śmierdziało powietrze, ziemia, woda, trawa, a nawet kwiatki. Okropnego zapachu nie dało się niczym zwalczyć i nie można było się do niego przyzwyczaić. Jedzenie straciło cały smak. Jedliśmy tylko po to, żeby pokonać słabe nogi i burczenie żołądka. Doskonale rozumiejąc, czym może grozić każda sekunda zwłoki, ludzie i wampiry urządziły sobie wojenną naradę, podzielili się na mieszane grupy liczące dziesięciu - dwudziestu wojowników i udali się przeczesywać las. W torbie Kelli znalazła się nalewka z żuczkojada, która rozlali do bukłaków i sprawdzali każdego jadącego w przeciwnym kierunku, czy to był zgrzybiały staruszek czy sześcio¬letnia dziewczynka ze wzruszającymi niebieskimi oczyma. Od razu zniszczyliśmy most, ale zapewne większość łożniaków już zdążyła uciec. Pozostali nie mieli się gdzie ukryć. Źli, zmotani, otępieni od długiej rzezi, razem z Orsaną, Rolarem i Lenem szliśmy po dolinie jak trzy demony śmierci z karzącymi mieczami i jednym - z karzącą magią. Nie potrzebowaliśmy żuczkojadu - Władca prowadził pod uzdę Wolta. Koń ostrożnie rozglądał się po bokach i łożniakom ani razu nie udało się zaatakować nas bez uprzedzenia. Ale nawet tego nie próbowali, bardziej zajęci ratunkiem swojej cennej skóry. Tylko raz z krzaków wyskoczyło od razu dziewięć uzbrojonych łożniaków-wampirów, ale zdążyłam uzupełnić wcześniej rezerwę w napotkanym źródle i moi przyjaciele nie mieli się czego obawiać. Po upływie dziesięciu godzin w naszym „spisie” figurowało siedemnaście “wampirów”, cztery wilki, jeleń i dzik. Na nasze szczęście, metamorfy wybierały dla transformacji obiekty średniej wielkości. Nie musieliśmy gonić myszy albo wróbli, a na niedźwiedzie nie wpadliśmy. Z wampirami dały sobie radę miecze, ale zwierzęta, które nie chciały się bić, rzucały się do ucieczki. Mogły dogonić je tylko pulsary, które natychmiast zamieniały ich ciała w smętne tuszki. Apetyczny zapach smażonego mięsa szybko zmieniał się na fetor, potwierdzając, że Wolt się nie pomylił. Orsana przejęzyczyła się, że od dzisiaj będzie zapaloną wegetarianką i nikt nie próbował jej poprawić. Nieprzerwane używanie magii nie były za darmo. Upadałam pierwsza - zemdlałam. Nigdy w życiu nie musiałam tak długo i monotonnie czarować. Wyczerpywało to bardziej niż bieganiny po lesie. Byłam nieprzytomna najwyżej pięć minut i, ocknąwszy się, zapewniałam, że świetnie odpoczęłam i mogę iść dalej, ale przyjaciele oczywiście mi nie uwierzyli. Rolar stwierdził, że moja cera przypomina mu niejakie prygucze ziemnowodne (cholera wie, co to za roślina – przyp. red) przy czym na ostatnim zdychaniu. Większością głosów (przy jednym przeciwnym) zdecydowaliśmy się na powrót. Ledwie doszliśmy do w domu - pierwszego lepszego który stał z brzegu – poszłyśmy spać z Orsaną. Len ślimaczył się na drodze dotrzymując towarzystwa Kelli, a Rolar szybko przełknął kanapkę z serem i znów zwiał, przyłączywszy się do innej brygady. Na pomoc przyszły nowe oddziały arlijskich wampirów, którzy tym razem byli prawdziwi. Usłyszawszy o nieszczęściu wiszącym nad doliną, porzucili wszystkie swoje sprawy, zabrali żonom poniewierające się po kątach gwordy, którymi szatkowały w beczkach kapustę i pobiegli do miasta. Tutaj im wszystko wytłumaczyli, podzielili na grupy i wysłali do lasu. W odległych od centrum wsiach ocalało kilka kjaardów, które teraz robiły za psy policyjne. Kiedy w końcu zrobiło się jasno, zrozumieliśmy, że nie damy sobie rady. Metamorfy rozlazły się po Arlissie jak siniak. Zginęło oko¬ło tysiąca wampirów, a liczba ofiar ciągle rosła- na szczęście już coraz wolniej. Jeżeli mieszczańskich „wampirów” wycięliśmy co do jednego, to bliżej do granicy udawało się zabić jednego na dziesięć - dwadzieścia. Ludność doliny zmniejszyła się o jedną czwartą. I nie było żadnej pewności, że łożniacy wyszli poza dolinę i znajdują się daleko od niej. Nie mogliśmy się połączyć od razu z Konwentem Magów: telepatofon, jak się spodziewaliśmy, był rozbity. Na naprawę ( a raczej nieskutecznej jej próby) poszło więcej niż dzień. Ledwo połączyliśmy się ze Szkołą, ale dziadostwo syczało i wyrzucało bezsensowne urywki zdań, że magowie zrozumieli tylko jedno: w Arlissie dzieje się coś złego. Dwie godziny później przy wyraźnie wykrzywionej świątyni zmaterializował się Nauczyciel, który dostał się tu dzięki głównemu portalowi Wieży Teleportacji. Robili to chyba po raz pierwszy w całej historii, gdyż do aktywowania potrzeba było około dwudziestu arcymagów zwołanych naprędce z całej Belorii. Przywitaliśmy się z nim jak równy z równym. Nauczyciel już kiedyś spotykał się z takimi stworami. Obejrzawszy się po bokach i zauważywszy pobojowisko zmarszczył się i wymamrotał: “Ach, jakie niedopatrzenie...” - i zarzucił mnie pytaniami. Interesował się tylko na czym Ti stoimy, bo resztę znał lepiej od nas. Mag z Kamieńca nie wyjawił mi całej prawdy, przemilczawszy, że z aktywowanego w Grzebieniastych górach Kręgu wyrwały się nie tylko żmiry. Magowie, którzy tam przybyli, przeszukali okoliczne lasy i wioski, ale oprócz innych umarlaków zabili tylko z dziesięciu łożniaków. Na tym Konwent zakończył sprawę i nie zamierzał jej ujawniać. „Ze względu na politykę i ekonomię” – wyjaśnił zmieszany Nauczyciel, nie wytrzymawszy pogardliwego spojrzenia Lena. Konwent bał się o swoją reputację i dlatego nie rozgłosił pomyłki młodego maga, który przez głupotę wlazł do nieznanego Wiedźmiego Kręgu. W innym wypadku musieliby wprowadzić stan wyjątkowy i wyżebrać od króla pieniądze na ochronę miast i sprawdzanie mieszkańców, leśne obławy oraz na zakup i bezpłatne rozdawanie amuletów w każdym miasteczku i wsi. Naum, lekko mówiąc, byłby bardzo niezadowolony – ku skrywanej radości Wszystkowiedzącego (zakładam, że to jest jakiś dajn), śpiącego i widzącego, któremu udałoby się podsycić złowrogą atmosferę w Konwencie. Ale Len nic nie powiedział. Patrzył milcząc, jak Nauczyciel krząta się koło telepatofonu, z wielkim wysiłkiem naprawiając niewidzialne połączenia między jego kryształkami. Potem nadal milcząc włożył na głowę obręcz i wysłał do Konwentu sprawozdanie. Starmińscy telepaci prześlą je do każdej posady, łącznie z Woliją i Jesionowym Grodem. Oczywiście, na początek, trzeba było uwolnić Arliss od łożniaków i jeszcze przed zmrokiem teleportowało tu się na własną rękę kilku magów.